CREATIVE PROBLEM SOLVING LEARNING MANAGEMENT IN REAL LIFE CONTEXTS TO DEVELOP CREATIVE PROBLEM SOLVING ABILITY OF MATHAYOMSUKSA 3 STUDENTS

Abstract

The objectives of this research were to 1) compare the creative problem-solving ability of Grade 9 students before and after participating in learning activities based on the creative problem-solving process in real-life contexts. and 2) compare the post-instruction creative problem-solving ability of Grade 9 students with the 70% criterion. The sample consisted of 50 Grade 9 students from Patumwan Demonstration School, Srinakharinwirot University, who were studying in the second semester of the 2024 academic year. The sampling method was a cluster random sampling. The research instruments included lesson plans based on the creative problem-solving process in real-life contexts, as well as a creative problem-solving test with a difficulty index ranging from 0.24 to 0.63, a discrimination index ranging from 0.46 to 0.81, and a reliability coefficient (Cronbach's alpha) of 0.754. The statistical methods employed in the research included mean, standard deviation, dependent samples t-test, and one-sample t-test. The research findings revealed that: 1) the students' creative problem-solving ability after participating in the learning activities (M = 18.28, SD = 1.36) was significantly higher than before (M = 11.09, SD = 2.87), at the .05 level of significance.; and 2) the students’ post-instruction creative problem-solving ability was significantly higher than the 70% criterion at the .05 level of significance. The mean score after instruction was 73.12% out of a total of 25.

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ก่อนและหลังการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ในบริบทของชีวิตจริง และ 2) เปรียบเทียบความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 หลังการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ในบริบทของชีวิตจริง กับเกณฑ์ร้อยละ 70 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน ที่ศึกษาในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 จำนวน 50 คน ซึ่งได้มาโดยการสุ่มแบบกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แผนการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ในบริบทของชีวิตจริง และ แบบทดสอบวัดความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ ซึ่งมีค่าความยากง่าย 0.24 – 0.63 และค่าอำนาจจำแนก 0.46 – 0.81 และค่าความเชื่อมั่น โดยใช้สัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบัค 0.754 สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าทีชนิดกลุ่มตัวอย่างไม่เป็นอิสระต่อกัน (dependent samples t - test) และการทดสอบค่าทีชนิดกลุ่มตัวอย่าง 1 กลุ่ม (one sample t - test) ผลการวิจัยพบว่า 1) ความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ในบริบทของชีวิตจริงหลังเรียน (M = 18.28, SD = 1.36) สูงกว่าก่อนเรียน (M = 11.09, SD = 2.87) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) ความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 หลังเรียนโดยการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ในบริบทของชีวิตจริง สูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยมีคะแนนเฉลี่ยคิดเป็นร้อยละ 73.12 จากคะแนนเต็ม 25 คะแนน