THE DEVELOPMENT OF DIGITAL SKILLS FOR STUDENTS OF THE EDUCATION PROGRAM IN THAI DANCE

Abstract

This research aimed to: 1) investigate the problems and approaches to developing digital skills for dance education students; 2) develop a model for enhancing digital skills for dance education students; and 3) evaluate the developed model. This study employed a mixed-methods research design, collecting data through questionnaires, interviews, and focus group discussions. The participants included supervising professors, digital technology instructors, cooperating teachers, dance education students, alumni, current dance students, graduates, administrators, and digital experts. The findings revealed that dance education students lacked essential digital skills for their profession, particularly in using digital tools for teaching, creative work, and research. The main causes were attributed to gaps in the curriculum, instructors, and learning activities, which lacked systematic integration. Digital skill development were identified in four key areas: curriculum, instructor training, instructional activities, and extracurricular activities. The research resulted in a model consisting of three components: 1) the SCOIE development process, which includes five steps: set goals, collaborative content, operation, interchange, and evaluation; 2) key development areas: curriculum, instructor training, instructional activities, and extracurricular activities development; and 3) core digital skills for using digital tools for professional knowledge, teaching, creative work, and research in Thai dance education. The model was evaluated by 18 experts, each area comprising three indicators and 38 behavioral indicators. The results confirmed that the model was highly feasible, beneficial, and accurate.

งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาสภาพปัญหาและแนวทางการพัฒนาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ 2. เพื่อพัฒนารูปแบบการพัฒนาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ 3. เพื่อประเมินรูปแบบการพัฒนาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ เป็นการวิจัยและพัฒนา โดยใช้การวิจัยแบบผสมผสาน เก็บข้อมูลจาก แบบสอบถาม สัมภาษณ์ และสนทนากลุ่ม โดยมีกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ อาจารย์นิเทศก์ อาจารย์เทคโนโลยีดิจิทัล ครูพี่เลี้ยง นักศึกษาครูนาฏศิลป์ศึกษา ผู้ใช้บัณฑิต นักศึกษาครูนาฏศิลป์ บัณฑิตครูนาฏศิลป์ ผู้บริหาร ผู้เชี่ยวชาญด้านดิจิทัล ผลการวิจัยพบว่า นักศึกษาครูนาฏศิลป์ยังขาดทักษะดิจิทัลที่จำเป็นต่อวิชาชีพ ได้แก่ การใช้ดิจิทัลเพื่อการสอน การสร้างสรรค์ผลงาน และการวิจัยการเรียนการสอน โดยมีสาเหตุหลักมาจากหลักสูตร ครูผู้สอน และกิจกรรมต่างๆ ที่ขาดการบูรณาการอย่างเป็นระบบ ผู้วิจัยพบว่าแนวทางการพัฒนาทักษะดิจิทัลฯ คือ การพัฒนาโดยครอบคลุม 4 ด้าน คือ การพัฒนาหลักสูตร การพัฒนาศักยภาพครูผู้สอน การพัฒนากิจกรรมการเรียนการสอน และการพัฒนากิจกรรมเสริมหลักสูตร ผลการวิจัยได้รูปแบบในการพัฒนาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ ซึ่งมีองค์ประกอบ 3 ส่วน ได้แก่ 1) ขั้นตอนการพัฒนา (SCOIE) ประกอบด้วย 5 ขั้นตอน คือ กำหนดเป้าหมาย (Set Goal) การจัดการเรียนรู้ร่วมกัน (Collab Content) การปฏิบัติ (Operation) การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ (Interchange) และ การประเมิน (Evaluation) 2) องค์ประกอบการพัฒนา ประกอบด้วย 4 ด้าน ได้แก่ การพัฒนาหลักสูตร การพัฒนาศักยภาพครูผู้สอน การพัฒนากิจกรรมการเรียนการสอน และการพัฒนากิจกรรมเสริมหลักสูตร และ 3) ทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์ ประกอบด้วย 4 ด้าน คือ การรอบรู้วิชาชีพทางด้านนาฏศิลป์ด้วยการใช้งานดิจิทัล การจัดการเรียนการสอนนาฏศิลป์ด้วยการใช้งานดิจิทัล การสร้างสรรค์นาฏศิลป์ด้วยการใช้งานดิจิทัล และ การใช้งานดิจิทัลเพื่อการวิจัยในการพัฒนาการเรียนรู้ด้านนาฏศิลป์ เมื่อประเมินรูปแบบที่พัฒนา โดยในแต่ละด้านประกอบด้วยตัวบ่งชี้ 3 ตัวบ่งชี้ และพฤติกรรมชี้วัด 38 พฤติกรรมชี้วัด พบว่า ผลการประเมินรูปแบบการพัฒนาทักษะดิจิทัลสำหรับนักศึกษาครูนาฏศิลป์โดยผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 18 ท่าน พบว่า รูปแบบฯ มีความเป็นไปได้ ความเป็นประโยชน์ และความถูกต้องครอบคลุมอยู่ในระดับมากที่สุด