EVALUATION OF GUIDELINES FOR MANAGING NOISE POLLUTION PROBLEMS TOWARDS THE PEOPLE AROUND SUVARNABHUMI AIRPORT

Abstract

The purpose of this research is to evaluate the effectiveness of noise pollution solutions to the people surrounding Suvarnabhumi Airport and to assess the response to the needs of people who recovered from the noise pollution problem at Suvarnabhumi Airport. The researcher used a mixed methods research that integrates both qualitative and quantitative research methods. An in-depth interview was applied to two groups; (1) eight interviewees from government agencies responsible for solving noise pollution problems affecting the people around Suvarnabhumi Airport (2) three interviewees from community leaders in Racha Thewa Subdistrict in the Bang Phli District of Samut Prakan Province. A questionnaire was used to gather data from the people around Suvarnabhumi Airport who were affected by noise pollution problems which consisted of people from three villages in Racha Thewa Subdistrict in the Bang Phli District of Samut Prakan Province and consisted of a total of 342 people. The results of the research found the following; (1) the effectiveness in managing noise pollution problems was moderate due to the delay from the implementation process and the inadequacy of implementing remedial measures to help people affected by noise pollution. Most of the affected people continued to express their negative views on Suvarnabhumi Airport and there were still many complaints; (2) the demands of the people on solving the noise pollution problem at Suvarnabhumi Airport and failed to impress or satisfy and did not meet the needs of those affected.

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินประสิทธิผลการจัดการแก้ไขปัญหามลพิษทางเสียงที่มีต่อประชาชนโดยรอบท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ และประเมินการตอบสนองความต้องการของประชาชนที่ได้รับการเยียวยาช่วยเหลือจากปัญหามลพิษทางเสียงจากท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ผู้วิจัยได้ใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสานที่ได้บูรณาการวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพและการวิจัยเชิงปริมาณเข้าด้วยกัน โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากประชากร ซึ่งเป็นผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 11 คน ประกอบด้วย 2 กลุ่ม คือ ตัวแทนจากหน่วยงานภาครัฐ ที่รับผิดชอบในการจัดการแก้ไขปัญหามลพิษทางเสียงที่มีต่อประชาชนโดยรอบท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ จำนวน 8 คน และตัวแทนของผู้นำชุมชนในเขตตำบลราชาเทวะ อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ จำนวน 3 คน และใช้แบบสอบถามในการรวบรวมข้อมูลจากประชาชนที่อาศัยโดยรอบท่าอากาศยานสุวรรณภูมิที่ได้รับผลลกระทบจากปัญหามลพิษทางเสียง ซึ่งประกอบไปด้วยกลุ่มตัวอย่างจากประชาชน 3 หมู่บ้าน ในเขตตำบลราชาเทวะ อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการจำนวนทั้งสิ้น 342 คน ผลจากการวิจัยพบว่า 1) ประสิทธิผลในการจัดการแก้ไขปัญหามลพิษทางเสียงอยู่ในระดับปานกลาง เนื่องจากความล่าช้าจากขั้นตอนการดำเนินการ ความไม่ทั่วถึงของการดำเนินมาตรการเยียวยาช่วยเหลือประชาชนที่ได้รับผลกระทบจากมลพิษทางเสียง ประชาชนที่ได้รับผลกระทบส่วนใหญ่ยังคงแสดงความคิดเห็นในเชิงลบต่อท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ และยังคงมีข้อร้องเรียนเป็นจำนวนมาก 2) ความต้องการของประชาชนในการจัดการแก้ไขปัญหามลพิษทางเสียงของท่าอากาศยานสุวรรณภูมิไม่สามารถสร้างความประทับใจหรือความพึงพอใจ และไม่ตอบสนองความต้องการให้แก่ผู้รับผลกระทบ