A CAUSAL MODEL ANALYSIS OF COPING WITH BULLYING AND THE DEVELOPMENT OF GROUP COUNSELING PROGRAM FOR ENHANCING COPINGWITH BULLYING OF EARLY ADOLESCENT

Abstract

The purposes of this research were to 1) investigate the consistency of the causal model of coping with bullying among early adolescents with empirical data; 2) causal factors influencing coping with bullying; 3) develop a group counseling program to enhance coping with bullying of early adolescents; and 4) evaluate the effectiveness of the program. The research was conducted in two phases. Phase one included lower secondary school students. Phase two involved 16 secondary school students with coping scores below the 25th percentile divided equally into an experimental group and a control group. The findings were as follows: 1) The causal model was empirical with the empirical data (X2 /df = 4.45, GFI = 0.92, NFI = 0.97, RMSEA = 0.07, CFI = 0.98). 2) Psychological capital was a statistically significant causal factor influencing coping with bullying at the level of .05 (β = 0.55). 3) The group counseling program integrates theories and counseling techniques from various counseling approaches These include cognitive-focused theories such as cognitive-behavioral counseling and rational-emotive behavior counseling, as well as behavior-focused theories like reality therapy. Techniques emphasizing the regulation of negative emotions, such as deep breathing techniques, are also applied. The program comprised three stages: the beginning stage, the counseling process stage, and the termination stage. 4) the experimental group showed statistically significant improvements in overall coping with bullying and all sub-dimensions compared to the control group at the 0.01 level across the pre-test, post-test, and follow-up stages.

การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมาย 1) เพื่อตรวจสอบความสอดคล้องโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุของการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของวัยรุ่นตอนต้น 2) เพื่อศึกษาปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของวัยรุ่นตอนต้น 3) เพื่อพัฒนาโปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของวัยรุ่นตอนต้น และ 4) เพื่อศึกษาผลของการให้คําปรึกษากลุมเพื่อเสริมสร้างการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของวัยรุ่นตอนต้น ซึ่งแบ่งออกเป็น 4.1) เปรียบเทียบการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของกลุ่มทดลอง ระหว่างก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และระยะติดตามผล และ 4.2) เปรียบเทียบการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ระหว่างก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และระยะติดตามผล การวิจัยครั้งนี้แบ่งเป็น 2 ระยะ คือ การวิจัยระยะที่ 1 กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น จำนวน 500 คน และระยะที่ 2 กลุ่ม กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น จำนวน 16 คน เพื่อใช้ในการเสริมสร้างการเผชิญกับการข่มเหงรังแกด้วยการให้คำปรึกษากลุ่ม แบ่งออกเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม แต่ละกลุ่มประกอบด้วยสมาชิกจำนวน 8 คน ผลการศึกษาวิจัยสรุปได้ ดังนี้: 1) โมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุของการเผชิญกับการข่มเหงรังแกมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (X2 /df เท่ากับ 4.45, ค่า GFI เท่ากับ 0.92, ค่า NFI เท่ากับ 0.97, ค่า RMSEA เท่ากับ 0.07, ค่า CFI เท่ากับ 0.98) 2) ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 คือ ต้นทุนทางจิตวิทยา เท่ากับ 0.55 3) โปรแกรมให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างการเผชิญกับการข่มเหงรังแก มีการประยุกต์ใช้ทฤษฎีและเทคนิคการให้คำปรึกษาจากทฤษฎีการให้คำปรึกษาทั้ง ทฤษฎีที่เน้นความคิดอย่าง ทฤษฎีการให้คำปรึกษาที่เน้นความคิดและพฤติกรรม ทฤษฎีการให้คำปรึกษาที่เน้นเหตุผล อารมณ์และพฤติกรรม ทฤษฎีที่เน้นพฤติกรรมอย่าง ทฤษฎีการให้คำปรึกษาแบบเผชิญความจริง เทคนิคที่เน้นการจัดอารมณ์ทางลบ อย่างเทคนิคการกำหนดลมหายใจ ซึ่งในการดำเนินการ ประกอบด้วย 3 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นเริ่มต้น ขั้นการให้คำปรึกษา และขั้นยุติการให้คำปรึกษา 4) การเปรียบเทียบผลการใช้โปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อการเสริมสร้างการเผชิญกับการข่มเหงรังแกของวัยรุ่นตอนต้นที่นักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นทั้งกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ระหว่างก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และระยะติดตามผลมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01