THE DEVELOPMENT MODEL OF SUSTAINABLE MANAGEMENT OF PRIVATE UNIVERSITY

Abstract

This research has the following objectives: 1) To study the current conditions and expectations regarding the management of private higher education institutions; 2) To develop a sustainable management model of private higher education institutions; and 3) To evaluate the efficiency of the sustainable management models in terms of suitability and feasibility for private higher education institutions. The research used a mixed methodology. The research was conducted in 3 phases;Phase 1 consisted of two steps: 1.1) In-depth interviews, questionnaires, and content analyses were conducted with 20 informants, consisting of senior executives, lecturers, staff, and experts from 5 private higher education institutions. 1.2) Study of the current conditions and expectations of sustainable management of 5 private higher education institutions, using questionnaires from groups of lecturers and staff, totaling 400 people. The results of this phase found that 1) The environmental dimension had the highest average score in both the current situation (= 3.92) and expectations (= 4.44), with the highest PNI modified at 0.132. Phase 2: Development of a sustainable management model for private higher education institutions by examining the model using a semi-structured in-depth interview tool. The informants were 5 senior executives from 5 private higher education institutions and 2 external experts, for a total of 7 people. The results of this phase found a draft sustainable management model of private higher education institutions based on the 7P’smarketing mix concept; 1) Product 2) Price 3) Places 4) Promotion 5) People 6) Process 7) Physical Evidence, Environment and Presentation, combined with ESG principles; 1) Environment 2) Social 3) Governance and POSDC concept, it consists of 1) planning 2) organizing 3) staffing 4) directing 5) controlling to meet the main missions of the university in 4 areas: graduate production, researching, academic services, and cultural preservation. Phase 3 involves an assessment of the quality of sustainable management models of private higher education institutions from a sample group of 50 people, consisting of senior executives, lecturers, and staff of private higher education institutions. This phase revealed a high to the highest level of suitability and feasibility.

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและความคาดหวังการบริหารจัดการของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน 2) พัฒนารูปแบบการบริหารจัดการอย่างยั่งยืนของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน และ 3) ประเมินประสิทธิภาพของรูปแบบดังกล่าวในด้านความเหมาะสมและความเป็นไปได้ การวิจัยใช้วิธีการแบบผสมผสาน (Mixed Methodology) โดยมีทั้งการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ ดำเนินการใน 3 ระยะ ได้แก่ การศึกษาเชิงสำรวจ การพัฒนารูปแบบ และการประเมินรูปแบบ ในระยะที่ 1 ศึกษาสภาพและความคาดหวังของการบริหารจัดการอย่างยั่งยืนในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน โดยใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกและแบบสอบถามจากกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียใน 5 สถาบันอุดมศึกษาเอกชนชั้นนำของประเทศไทย ได้แก่ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ มหาวิทยาลัยรังสิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ มหาวิทยาลัยศรีปทุม และมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ผลการวิจัยพบว่า การบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืนควรครอบคลุมทั้ง 10 มิติ ได้แก่ ผลิตภัณฑ์ (หลักสูตร), ราคา (ค่าธรรมเนียม), ช่องทางจัดจำหน่าย, การส่งเสริมการตลาด, บุคลากร, กระบวนการ, กายภาพและการนำเสนอ, สิ่งแวดล้อม, สังคม และธรรมาภิบาล โดยเฉพาะด้านสิ่งแวดล้อมมีความคาดหวังและความสำคัญสูงสุด (PNI = 0.132 ระยะที่ 2 เป็นการพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการอย่างยั่งยืน โดยบูรณาการองค์ประกอบ 7P’s ทางการตลาด ได้แก่ Product, Price, Place, Promotion, People, Process และ Physical Evidence ควบคู่กับหลักการ ESG ซึ่งครอบคลุมด้านสิ่งแวดล้อม (Environment), สังคม (Social) และธรรมาภิบาล (Governance) พร้อมกับแนวทางการบริหารจัดการตามหลัก POSDC ได้แก่ การวางแผน (Planning), การจัดองค์กร (Organizing), การบริหารบุคลากร (Staffing), การอำนวยการ (Directing) และการควบคุม (Controlling) เพื่อสนับสนุนภารกิจหลักของสถาบันอุดมศึกษา ได้แก่ การสอน การวิจัย การบริการวิชาการ และการทำนุบำรุงศิลปะวัฒนธร ระยะที่ 3 ประเมินประสิทธิภาพของรูปแบบโดยใช้แบบประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยผู้บริหาร อาจารย์ และบุคลากรจากสถาบันอุดมศึกษาเอกชนรวม 50 คน ผลการประเมินด้านความเหมาะสมพบว่า มิติที่มีความเหมาะสมสูงสุดคือ “ช่องทางการจัดจำหน่าย” (Place) ค่าเฉลี่ย 4.57 รองลงมาคือ “ธรรมาภิบาล” (Governance) และ “กระบวนการ” (Process) ขณะที่ด้านความเป็นไปได้ มิติ “บุคลากร” (People) มีค่าเฉลี่ยสูงสุดที่ 4.58 รองลงมาคือ “สังคม” (Social) และ “ผลิตภัณฑ์” (Product) สรุปได้ว่ารูปแบบการบริหารจัดการที่พัฒนาขึ้นสามารถตอบโจทย์บริบทของสถาบันอุดมศึกษาเอกชนในยุคปัจจุบันได้อย่างเหมาะสมและมีความเป็นไปได้สูง ทั้งในมิติการบริหารภายใน การตอบสนองต่อสังคม และการพัฒนาอย่างยั่งยืนในระยะยาว